to chyba jest najciekawsza czesc rodzicielstwa: bycie swiatkiem jak ta mala osoba odkrywa swiat i prawa nim rzadzace. jak uczy sie i zaczyna rozkminiac na wlasna reke. jak zupelnie olewa rzeczy ktore ja uwazam za interesujace i jak zajmuje sie tym co mi juz dawno spowszednialo.
nie sadzilam, ze mam potencjal na wlasciciela mieszkania i zapuszczacza korzeni.
czasami wspominam czasy kiedy go nie bylo i moglam decydowac sama o sobie. spac albo nie spac do 10. wychodzic z psem na spacery o dowolnej dlugosci.
prawie tego nie pamietam. odlegle wspomnienia.
fakt, ze ten stan nigdy juz nie powroci, jest troche przerazajacy. jak i to, ze jesli powroci, pewnie bede tak stara, ze i tak sama z siebie bede budzic sie o swicie.
moja rzeczywistosc to codzienny planning na przezycie. praca stala sie przywilejem. dluga kapiel wieczorna rowniez. jesli nie zawalcze o to, zeby te punkty znalazly sie w grafiku, nie beda zrealizowane. czas rozplywa sie miedzy jednym karmieniem a drugim. jedna pieluszka a druga.
przyszlo nowe.
maly czlowiek, ktory zalezy ode mnie calkowicie.
ale z ktorym relacja jest poki co jednokierunkowa.
i czlowiek ten napawa mnie lekiem.
zmienilam juz pewnie 500 pieluch odkad sie urodzil. a minal dopiero miesiac
